Tot zijn 20^e jaar werd Jef Daems geplaagd met tandpijn, niet zo maar af en toe, maar zo vaak en zo erg, dat zijn ouders zeiden: "Hij slaat zijn kop nog te pletter tegen de bedsponde!" Op zekere dag was het weer hetzelfde liedje en ten einde raad beloofde hij: "Als ik van die plaag verlost word, zal ik elk jaar van mijn leven op bedevaart gaan naar Hakendover."

  De foto werd genomen omstreeks 1921

Volgens verklaringen van mijn vader, die ruim 15 jaar jonger was dan nonkel Jef (1), is vanaf dat ogenblik geen spraak meer geweest van enige kiespijn. Maar nonkel Jef heeft zijn woord gehouden en deed 55 keren de voettocht naar de 30 km ver gelegen bedevaartplaats. Hierbij behoorde het afmattende "Dertienmaal".
Elk jaar op Paasdag ging Jef naar de vroegmis te Klein-Vorst, dronk koffie, stak het zelfgebakken brood in zijn "bazas", gooide die over zijn schouder en met de mispelaarDe definitie van een mispelaar (wandelstok):
Vroeger werd deze wandelstok uit het polsdikke hout van de mispel gesneden en als de bakoven nog nagloeide, werd hij erin gelegd om de bast eraf te krijgen. De zijtakjes werden verwijderd en de knoesten met een kaars donker gebrand. Om de stok een mooie kastanjebruine kleur te geven werd hij in paardengier gelegd en kreeg hij na deze bewerkingen als versiering een leren handvat en een ijzeren punt. Dit pronkstuk ging over van vader op zoon. Hoe fraaier de versiering, hoe groter de welstand van de eigenaar.
Hiernaast een afbeelding van een mispel. in de hand en klompen aan de voeten vatte hij de verre tocht aan.
In Diest rustte hij even uit in het geboortehuis van Sint-Jan Berchmans en dan rechttoe rechtaan over Tienen naar het nog 5 km verder gelegen Hakendover, dat hij bereikte tussen drie en vier uur in de namiddag.
In de meeste huizen werd er logies gegeven aan de bedevaarders, onderdak voor één nacht op stro.
Als nonkel in zijn logement aankwam, steeds hetzelfde huis, bij dezelfde mensen, at hij eerst een paar boterhammen met spek en rustte wat uit. Dan stapte hij naar de kerk om aan O.L.H. te zeggen waarvoor hij kwam en deed daarna de kruisweg.

Na een paar uurtjes rust begon hij dan aan het "Dertienmaal"(2). De afstand tussen de kerk en een ongeveer 1500 meter afgelegen kapel werd 13 maal afgelegd, dertien keren heen over een slijkerig aardeweggetje, en dertien keren terug over een heuvel, waarbij een twintigtal treden dienden gerekend om rond de kerk te komen. De Haspengouwse vettige kleigrond plakte aan de klompen, zodat uitglijden niet alleen denkbeeldig was. Stel u voor wat het betekent met 30 km in de benen! Eenmaal ben ik met hem meegegaan, als stoere knaap, maar ik was doodop en hij leek onvermoeibaar, gaf alleszins er de schijn van.
Nonkel Jef was er een van dat taaie Kempische ras, mager maar gehard door het boerenwerk en gewoon de "benentram" te nemen. Hij heeft nooit leren fietsen.
Het is meer dan eens gebeurd, terwijl hij zijn Dertienmaal aan 't afwerken was, dat hij mensen zag aan het eind van hun krachten. Dan had nonkel Jef kompassie en vroeg: "Mijne vriend, ik zie dat ge het erg hebt, hoeveel keren moet ge nog?" De goeie nonkel vervolgde: "Ga maar slapen, ik zal ik die er nog wel in uw plaats bijdoen en 'k zal ze O.L.H. op uw rekening laten schrijven.”
Eenmaal klaar stapte Jef naar zijn logement en bracht er de nacht door op stro.
's Anderendaags, tweede paasdag, was hij weer present en deed de processie mee tot boven op een heuvel. Na de benedictie met het H. Sacrament vatte hij de terugtocht aan vol goede moed en content dat hij weer eens zijn belofte had gehouden. Gewoonlijk kwam hij dan tegen de avond thuis.
Als hij voor de 50^e keer op post was, wilde men dat in Hakendover niet onopgemerkt laten voorbijgaan. De mensen die hem logement verschaften, deelden hem mee dat hij na de hoogmis een medaille van de pastoor zou krijgen. Hij heeft ze echter geweigerd, zeggende: "Als daaraan een medaille verbonden is, zal me die later in de hemel wel gegeven worden." Tijdens de mis werd zijn naam afgeroepen om in de sacristie te komen. Jef is niet gegaan, als hij eenmaal neen had gezegd, dan was er geen paard sterk genoeg om hem van zijn besluit af te brengen.

Het huis werd na het overlijden van de ouders bewoond door hun zesde kind Rosalie Daems en haar man Gerard Wellens.

Roos Daems omstreeks 1987